Eu non son parvo! E ti?

Facer unha entrada e botar en cara, aos demáis, os problemas que nos acontecen é doado, de feito poder ser ata catártico; os maiores de trinta —entre os que se atopa o que suscribe— denotamos nestes tempos de crise a indolenza da xente máis xove; e eu, nas miñas carnes prietas, atopeime ca situación (desagradable ata certo ponto), cando na pasada folga xeral ía de piquete informativo, e tiven que encararme cunha moza de non máis de 20 anos, polo que ela entendía o seu dereito a facer a súa vida normal, sen deparar nin siquera os motivos polo que estabamos alí, nun establecemento que se adican a tirar copias dos apuntes, libros ou calquera cousa que queras retratar en formato papel, para informar cales eran os motivos polos que se estaba a facer unha folga xeral.
Non tivemos oportunidade de dirixirnos a ela, porque principiou a berrar, co aldraxe de coartar a súa liberdade de facer unhas fotocopias; (non tiña outro momento para facelas, porque se supoñe que tería unha actividade social ou de traballo moi intensa).
O dono do establecemento decidiu pechar, non sabes a ciencia certa se as túas explicacións o convenceron, se o fai por certa solidaridade (obreira) ou ben, che persigue o «hooliganismo» practicando por outros.

Non fumos quen de explicarlle que precisamente os que lle estaban a falar (outro compañeiro máis eu), xa tiñan cotizados, por exemplo, o tempo necesario para percibir unha pensión nas actuais condicións, que si estabamos a loitar era precisamente por xente como ela (e ainda por rriba que che desconten 90 € ).

Preocupa moitísimo a banalización da sociedade no seu conxunto, de quedar a medias no análise dos problemas, de só leer por exemplo os titulares, e con eso semella de abondo para ter unha visión. Por exemplo, no asunto da privatización da caixa galega, entidade pública non o esquecemos que se quere limpar cos cartos públicos, é necesaria para fortalecer o tecido produtivo de Galiza. Nas redes sociais resulta tópico atopar algunha etiqueta para poñer un alcume a esta situación do tipo «que somos diferentes» (Galician is Different #GaliciaisDifferent) por mobilizarse por unha entidade financieira.

Video: YouTube.com [ . mp4 • 87'1 Mb] Subtitulos: Overstrem.net [ES] YouTube.com

En fin, cando só quede laiarse polo que non supimos conservar, quizais haxa reacción.
Por qué noutros países hai xeneracións que tratar de arranxar os problemas e aquí non? A verdade quizais a teña Deolinda, porque a xeneración que temos, non quere ser parte da solución ao problema, quizais ainda pro rriba nós boten a culpa pola situación, cando xa non tes máis argumentos por non poder dicirlos á cara. Sínto non poder expresarme en 140 caracteres; a banalización da sociedade reduce a simples etiquetas sen entrar no meollo da cuestión.

Cantos? ...desta xeneración se opoñen a Lei Sinde sen coñecer de que vai, Hai algo máis na campaña de Non os votes! (aparte da lei Sinde), Coñecemos realmente de que vai a reforma laboral aprobado polo goberno? E a que se está a preparar ca reforma da negociación colectiva?

Polo día 12 de marzo, a xeneración puteada de Portugal alzou a súa voz, foron quen de mobilizarse «principiou por unha convocatoria no Facebook» e foi capaz de traspasar aos feitos, dende a rede social; só falta que as sones de DEOLINDA, chegue co tremor necesario ao noso país, como unha cartarse necesaria contra a crise desta sociedade adurmilada. En Islandia, as caladiñas xa van polo correcto sendeiro.